Over twee weken bivakkeer ik een paar dagen in Schotland, my favourite waste of time. Uiteraard verstop ik een minitransistorradio onder mijn hotelkussen om naar de Schotse (onverstaanbare) radio te luisteren. De trotse, eigenwijze doedelzakkers dragen hun eigen cultuur graag uit en dus worden vooral Schotse artiesten gedraaid.
Ik neem mijn verantwoordelijkheid en doe mee op mijn iPodje: Deacon Blue dus. Vier gasten in spijkerjacks uit de eighties, een drummer in een hemd en een dame met een zuivere, betoverende stem. Plus hoed. Het twee decennia oude debuut ‘Raintown’ is een must-listen. Ogen dicht, denk aan een wandeling in een bos vol vallende bladeren en rennende eekhoorntjes en genieten maar. Pak dan ook even het wat nieuwere ‘Your Town’ mee. Gewoon even downloaden, niet over nadenken. Ook uit de Highlands: Belle and Sebastian. In ‘Funny Little Frog’ praat een koppeltje met elkaar in de keuken, hemelen ze de liefde op en leefden ze nog lang en gelukkig. Maakt niet uit, vrolijk vakantieliedje met dito video. Het liedje doet het ook goed op feesten en partijen: mijn buren trouwden erop. Over ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ gesproken.
Mogwai bewaar ik tot het einde van de vakantie. Dat is iets om naar uit te kijken terwijl ik door de hoge grassen van de Pentland Hills struin. Stuart en Dominic uit Glasgow laten in ‘Friend of the Night’ een piano verdwalen in een massa van slepende gitaargeluiden die je vijf minuten betoveren en dwingen ergens anders te zijn. Waar? Dat moet je zelf verzinnen. Mogwai is geen Sky Radio-behang. Ook spannend: ‘I’m Jim Morrison I’m Dead’. Je moet er zelf mee aan de slag want van een zanger of zangeres moeten de twee heren van Mogwai niets weten. Van doedelzakken ook niets trouwens. Die lijken te zijn verdwenen. Zo’n cd haal ik wel voor vijf pond bij een souvenirshop, samen met een mok van monster Nessie en een ‘University of Edinburgh’-shirt.